میکرو سی‌تی یک روش تصویربرداری سه‌بعدی نوظهور با پتانسیل بالا برای آنالیز ساختاری سه‌بعدیِ بافت‌های زیستی دارای ساختار سه‌بعدی پیچیده و ناهمگن مانند استخوان ترابکولار[1] است. با این وجود، کاربرد آن به دلیل جذب پایین پرتوی ایکس در بافت‌های نرم، اغلب به بافت‌های معدنی (کانی بافت‌ها) محدود شده بود، اما چند سالی است که ترکیب‌های شیمیایی حاوی عناصر با عدد اتمی بالا که به بافت‌های نرم متصل می‌شوند، به عنوان ماده کنتراست (CAs) برای تصویربرداری میکروسی‌تی تقویت شده با ماده کنتراست (CE-CT) تولید شده‌اند که میزان جذب پرتوی ایکس در بافت نرم را افزایش می‌دهند. این تکنیک جدید برای آسیب‌شناسی سه‌بعدیِ آناتومی بافت‌های زیستی نرم و معدنی به صورت مجازی و کمّی، بسیار امیدبخش است.  

در این مقاله، مروری بر پیشرفت‌های CE-CT از اولین گزارشات مربوط به این فناوری تا به امروز ارائه کرده‌ایم. در این پژوهش مواد کنتراست پرفیوژن[2] برای تصویربرداری درون‌تنی مورد بحث قرار نگرفته است، زیرا بحث اصلی و تمرکز این مقاله مواد کنتراست‌زایی است که به بافت موردنظر متصل می‌شوند و برای تصویربرداری برون‌تنی بافت‌های زیستی مورد استفاده قرار می‌گیرند. از آنجا که CE-CT بیشتر برای توصیف ویژگی‌های بافت‌های اسکلتی-عضلانی به کار رفته است، به صورت ویژه به این بافت‌ها پرداخته شده است.

مزایا و محدودیت‌های چندین ماده کنتراست برای بافت‌های مختلف اسکلتی-عضلانی بیان شده و تکرارپذیری آن‌ها مورد بحث قرار گرفته است. علاوه‌ بر این، مزایای داده‌های کامل سه‌بعدی CE-CT، مشخص شده و اهمیت آن در توصیف دقیق‌تر ویژگی‌های ساختاری، مکانی و عملکردی بافت‌های مورد نظر نشان داده شده است. در نهایت، چالش‌های موجود که هنوز مانع استفاده گسترده‌تر از CE-CTمی‌شوند، بیان شده است و پیشنهاداتی برای پیشبرد تصویربرداری CE-CT به سمت یک ابزار استاندارد مورد قبول برای آسیب شناسی آناتومی سه‌بعدی به صورت کمّی و مجازی ارائه شده است.

[1] Trabecular

[2] Perfusion

جهت مطالعه متن کامل مقاله کلیک کنید.